Άρθρο του τομεάρχη Εσωτερικών του ΣΥΡΙΖΑ, Χρήστου Σπίρτζη στην εφημερίδα “Τα Νέα”.
Τα τελευταία χρόνια και κυρίως τα χρόνια της κρίσης, διαδραματίστηκαν, άλλοτε ηθελημένα, άλλοτε εξαναγκασμένα και άλλοτε ακούσια, γεγονότα που λάβωσαν βαριά τις σχέσεις των διαφορετικών πλευρών της Αριστεράς και της Προοδευτικής Παράταξης.
Πληγές που ήταν βαθιές, ακόμη και εντός των ίδιων πολιτικών φορέων, και οδήγησαν σε πλήρη ανακατάταξη του πολιτικού συστήματος αλλά και των εσωτερικών συσχετισμών των κομμάτων.
Ιστορικά οι διαφορετικές πτυχές της Προοδευτικής Παράταξης σε περιόδους πολυκερματισμού πολύ δύσκολα συμφωνούν στην οικοδόμηση κλίματος συνεργασίας και στην οικοδόμηση αμοιβαίας εμπιστοσύνης.
Ολοι πίστεψαν ότι η περιπέτεια της χώρας με τα Μνημόνια, η παράδοση μέρους της εθνικής κυριαρχίας, η καταστρατήγηση της λαϊκής κυριαρχίας, το τσαλάκωμα του κράτους δικαίου, του κοινωνικού κράτους, των παραγωγικών δυνάμεων, της ελληνικής κοινωνίας σταμάτησαν οριστικά με τη λήξη των δανειακών υποχρεώσεων τον Αύγουστο του 2018.
Ολοι πίστεψαν ότι πιάσαμε πάτο και αντιστρέφεται η κατηφόρα της πολύπλευρης κρίσης. Ολοι πίστεψαν ότι οι επιτυχίες των κυβερνήσεων του Αλέξη Τσίπρα ήταν αυτονόητα και κεκτημένα που δεν γύριζαν πίσω.
Δυστυχώς οι προσδοκίες αυτές διαψεύστηκαν από την ίδια τη ΝΔ και τα στελέχη της. Μετά τον λαϊκισμό της δόμησης δήθεν πατριωτικού μετώπου ενάντια στη Συμφωνία των Πρεσπών, μετά την καλλιέργεια δήθεν αναπτυξιακού σχεδίου, μετά τη σπέκουλα περί ασφάλειας νόμου και τάξης, μετά τις δήθεν ευθύνες του ΣΥΡΙΖΑ για το Προσφυγικό και τις ακροδεξιές ρητορικές της φύλαξης των θαλάσσιων συνόρων και πάντα με τη βοήθεια συγκεκριμένων οικονομικών συμφερόντων, ξανακατέλαβαν αυτό που θεωρούν κληρονομικό τους δικαίωμα, την κυβέρνηση της χώρας.
Η ΝΔ κατόρθωσε σε έξι μήνες να αποδείξει ακριβώς το αντίθετο. Απέδειξε ότι η ΝΔ δεν εφάρμοσε τα Μνημόνια, αλλά είναι τα Μνημόνια. Δεν έφερε την κρίση, είναι η κρίση.
Οι εφαρμοζόμενες πολιτικές στα εργασιακά, στο κράτος, στον δημόσιο τομέα, στην ασφάλεια του πολίτη, στην ανάπτυξη, στην οικονομία, στο Προσφυγικό, στην παιδεία, στην υγεία σε έξι μόλις μήνες δημιουργούν τις συνθήκες εκείνες που κάνουν όλο τον προοδευτικό κόσμο να βάλει στην άκρη τις διαφορές του.
Ολοι μας, σε όποιο πολιτικό φορέα της προοδευτικής όχθης και αν ανήκουμε, οφείλουμε να γιατρέψουμε τις πληγές του παρελθόντος. Να ξεπεράσουμε τακτικισμούς, δογματισμούς, διαιρέσεις, επιμέρους διαφωνίες, πατερναλιστικές λογικές, διαιρετικές πρακτικές. Να συζητήσουμε με ειλικρίνεια και θάρρος αυτοκριτικής όλα όσα μας διαίρεσαν και όσα πλήγωσαν τον ελληνικό λαό και την ελληνική κοινωνία.
Να βάλουμε ψηλά τον πήχη για το βάθεμα της δημοκρατίας μας, για το εργασιακό πλαίσιο, για το κράτος δικαίου, για το κοινωνικό κράτος, για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, με πίστη στις αρχές της κοινωνικής δικαιοσύνης, της ισονομίας, της ισότητας, της λαϊκής κυριαρχίας.
Να συνθέσουμε και να προχωρήσουμε σε μια ευρεία συνεργασία των προοδευτικών δυνάμεων παντού. Στις κοινωνικές εκφράσεις, στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, στους εργασιακούς χώρους, στους επιστημονικούς φορείς και τέλος στη συγκρότηση μιας προοδευτικής δημοκρατικής κυβέρνησης που θα βασίζεται σε μια συντριπτική κοινωνική πλειοψηφία, προοδευτικών πολιτικών φορέων και πολιτών, με συγκεκριμένο πρόγραμμα και δεσμεύσεις.
Ιδιαίτερα σήμερα, με ανοιχτά καίρια εθνικά ζητήματα, η συνεργασία των προοδευτικών δυνάμεων δεν είναι μόνο κοινωνικό και πολιτικό καθήκον απέναντι στον ελληνικό λαό. Μετατρέπεται σε εθνικό καθήκον για μια πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική στον αντίποδα του δεδομένου προβλέψιμου συμμάχου.
Είναι καθήκον όλων μας να βάλουμε στην άκρη όσα μας χωρίζουν για να μην αφήσουμε έρμαια των συμφερόντων και του νεοφιλελευθερισμού τη χώρα και τον ελληνικό λαό…
