H oμιλία του Υπουργού Υποδομών και Μεταφορών κ. Χρήστου Σπίρτζη στο 4ο Περιφερειακό Συνέδριο για την Παραγωγική Ανασυγκρότηση, στην Λάρισα.
Αγαπητές φίλες και φίλοι, κ. Περιφερειάρχα, κύριοι Δήμαρχοι, θα ήθελα να ευχαριστήσω τους φορείς της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και τους Κοινωνικούς Φορείς της Θεσσαλίας για τη στενή συνεργασία που έχουμε όλον αυτό τον καιρό. Έχει αποδώσει πολύ σημαντικά πράγματα και δεν είναι μόνο η υλοποίηση των έργων υποδομής, είναι κυρίως ένας άλλος κώδικας για το πώς εργαζόμαστε, πώς συνεργαζόμαστε και τί αποτελέσματα έχουμε.
Δεν ήρθαμε σ’ αυτό το αναπτυξιακό συνέδριο, για να βγάλουν οι Υπουργοί και ιδιαίτερα ο υπουργός Υποδομών όπως συνηθιζόταν, έναν λόγο, να τάξει και να εξαγγείλει διάφορα έργα, να γίνουν στη συνέχεια πρωτοσέλιδα για το επόμενο διήμερο- τριήμερο και να μεγαλώσουν στη συνέχεια, πολλές γενιές μέχρι να γίνουν αυτά τα έργα, στην ίδια στρεβλή λογική και τακτική μ’ αυτήν που είχαμε ζήσει στις προηγούμενες δεκαετίες.
Όσοι έχουν υπηρετήσει τους κοινωνικούς φορείς, τους οικονομικούς φορείς, την Τοπική Αυτοδιοίκηση, το έχουν ζήσει πολύ στενά αυτό. Βρισκόμαστε στη Θεσσαλία, στον τόπο που μετά από 60 χρόνια κατορθώσαμε να ολοκληρώσουμε το βασικό οδικό άξονα της χώρας, τη σύνδεση Αθήνας – Θεσσαλονίκης στα Τέμπη και το μήνυμα που πρέπει να βγει από τις συζητήσεις που κάνουμε, είναι ότι πρέπει να έχουμε ένα στόχο. Να τερματίσουμε το παλιό, να τερματίσουμε την παλιά τακτική, τις παλιές πρακτικές και συνήθειες που είχαμε.
Είχαμε αγαπητές φίλες και φίλοι ένα στρεβλό μοντέλο ανάπτυξης, ένα μοντέλο που οικοδομήθηκε μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Βασίστηκε στην ανάπτυξη του διπόλου Αθήνας – Θεσσαλονίκης και οδήγησε στην απαξίωση πολύ μεγάλων περιοχών της χώρας μας, της παραγωγικής Ελλάδας.
Συγκέντρωσε το 80% του πληθυσμού σε δυο μεγάλα μητροπολιτικά κέντρα και σήμερα βιώνουμε τ’ αποτελέσματα του στρεβλού μοντέλου που υπηρετήθηκε στη χώρα όλα αυτά τα χρόνια. Αν θυμάστε μέχρι τη δεκαετία του 2000, ο βασικός άξονας του πολιτικού σχήματος που κυβερνούσε τη χώρα ήταν ότι είμαστε χώρα υπηρεσιών. Απαξιώθηκε ο πρωτογενής τομέας, η μεταποίηση και οι υποδομές της χώρας.
Σκόπιμα, κατά τη δική μου άποψη, υπήρχε ένα έλλειμμα εθνικού στρατηγικού σχεδιασμού και για τις υποδομές της χώρας, αλλά και για όλες τις πτυχές της οικονομικής ανάπτυξης της χώρας. Να σας ενημερώσω ότι στο Υπουργείο Υποδομών, στο παλιό Υπουργείο Δημοσίων Έργων, όπως ιστορικά το θυμάστε, δεν υπήρχε ούτε τμήμα που να είναι υπεύθυνο, αρμόδιο για να φτιάχνει, να εισηγείται, το στρατηγικό σχεδιασμό για τις υποδομές της χώρας.
Όλα αυτά τα χρόνια, τα έργα γίνονταν στη λογική ποιος υπουργός εκλέγεται σε ποια Περιφέρεια, ποιοι είναι οι φίλοι του και ποια οργανωμένα συμφέροντα και οικονομικά συμφέροντα θα εξυπηρετηθούν από την επιλογή του ενός έργου ή ενός άλλου έργου, ενός τομέα ή ενός άλλου τομέα. Αυτός ήταν ο ένας άξονας που κινούμασταν , γι’ αυτό φτάσαμε σήμερα ως εδώ.
Θα ήθελα να πω όμως ότι είμαστε στην ευχάριστη θέση να σας πούμε ότι χτες ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας υπέγραψε το Προεδρικό Διάταγμα για το νέο Οργανισμό του Υπουργείου Υποδομών και Μεταφορών και επιτέλους υπάρχει, από τότε που ιδρύθηκε το ελληνικό κράτος, Γενική Διεύθυνση Στρατηγικού Σχεδιασμού Υποδομών, στο Υπουργείο.
Είναι τραγικό να το λέμε και να το υπερηφανευόμαστε, αλλά έτσι έγινε. Όπως είναι λογικό, ότι χθες μετά την υπογραφή του νέου Οργανισμού εγκρίθηκε η διαδικασία της κινητικότητας για το Υπουργείο Υποδομών, όχι της κινητικότητας που είχε εξαγγελθεί τα προηγούμενα χρόνια, αυτής της πλαστής αξιολόγησης των απολύσεων, αλλά στο να πάρουμε στελέχη της Δημόσιας Διοίκησης από φορείς του Υπουργείου που δε χρειάζονται οι ειδικότητές τους, και χρειάζονται κάπου αλλού. Οπότε θα μετακινηθούν περίπου 500 στελέχη στις Υπηρεσίες όπου πραγματικά υπάρχει ανάγκη και όχι εκεί που «χάνονται».
Δε μπορεί λοιπόν κανείς με το έλλειμμα του σχεδιασμού που είχαμε, και μη ειδικός να είναι, να δει το χάρτη της περιοχής μας, να δει τη θέση που είναι η χώρα και ν’ αναρωτηθεί, μ’ αυτή τη γεωγραφική θέση, μ’ αυτά τα πλεονεκτήματα που έχει η χώρα, με τα πλεονεκτήματα τα παραγωγικά που έχει, ποιες ήταν οι υποδομές που βοήθησαν στο να πάμε παρακάτω, να σταθούμε στα δικά μας πόδια. Πώς είχε προσπαθήσει δηλαδή να βρει διαδρόμους για την ενδοχώρα των Βαλκανίων ή την Κεντρική Ευρώπη, πώς θα μπορούσε να παρακάμψει τα Δαρδανέλια με συνδέσεις, πώς θα προσπαθούσε η Βόρειος Ελλάδα να αξιοποιήσει τις ενεργειακές πηγές της, πώς θα μπορούσε η Νότιος Ελλάδα, η Νησιωτική Ελλάδα, να έχει μια συγκεκριμένη σχέση και σύνδεση και οικονομική με τη Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή.
Κάναμε ένα υπέροχο έργο, την Εγνατία π.χ., που δεν είχε καμία σύνδεση με κανένα λιμάνι της Βόρειας Ελλάδας, με καμία τουριστική περιοχή, με καμία βιομηχανική ζώνη, με τίποτα. Επτά δις στοίχισε ο δρόμος. Πώς ολοκληρώσαμε την Ιόνια Οδό και τα δυο βασικά αστικά κέντρα της Δυτικής Ελλάδας, δε συνδέονται με την Ιόνια Οδό, η Πρέβεζα και το Αγρίνιο. Παραλίγο να μη συνδέονταν και τα Γιάννενα. Έτυχε και ήταν στον δρόμο…
Δε γίνεται λοιπόν σε μια τέτοια χώρα, να μην έχει προηγηθεί η σιδηροδρομική υποδομή και τα μέσα σταθερής τροχιάς. Αυτά που έχουμε κάνει ως χώρα, ως λαός, θα έπρεπε κανείς να προσπαθήσει να εφαρμόζει το λάθος μοντέλο, αυτά που δεν έπρεπε να κάνει και όχι αυτά που κάνει. Αν τ’ αφήναμε στην τύχη του δηλαδή, κάτι καλύτερο θα γινόταν.
Δε γίνεται λοιπόν με τα πλεονεκτήματα που έχει η δική μας χώρα, να μην έχουμε ανακτήσει οικονομικές παραγωγικές σχέσεις με τις όμορες χώρες, να μην έχουμε συμβάλλει μέσα από τις υποδομές και την οικονομική δραστηριότητα, στην ανάπτυξη της ειρήνης στην περιοχή, στην σταθεροποίηση της περιοχής.
Για να γίνει αυτό, προφανώς θα έπρεπε η χώρα να βασίζεται στις υγιείς παραγωγικές δυνάμεις. Δυστυχώς όμως και στη Θεσσαλία το έχετε ζήσει αυτό εδώ καλύτερα από κάθε άλλη περιοχή, δε βασίστηκε στις δυνάμεις της παραγωγής, στον αγρότη, στο βιοτέχνη, στο βιομήχανο, στον ελεύθερο επαγγελματία. Βασίστηκε στον μεταπρατισμό και αυτό την έκανε να έχει όρια, «ταβάνι» και οικονομικό και παραγωγικό και πολλών ειδών σύνορα μέσα στη χώρα μας, πόσο μάλλον έξω απ’ αυτήν.
Αυτό γινόταν γιατί είχαμε ένα ελλιπές θεσμικό πλαίσιο, είχαμε ανεπαρκείς και γκρίζες διαδικασίες, που επέτρεπαν να πριμοδοτούνται, αντί για τις δυνάμεις της παραγωγής, οι δυνάμεις που η εκάστοτε πολιτική εξουσία ήθελε να εξυπηρετήσει και συνήθως αυτές οι δυνάμεις ήταν οικονομικές δυνάμεις συγκεκριμένων συμφερόντων.
Για τη Θεσσαλία, ή μάλλον καλύτερα και για τη Θεσσαλία κ. Περιφερειάρχα, θα μπορούμε να βγάλουμε μια κοινή έκδοση, το Υπουργείο και η Περιφέρεια, για το πώς δεν πρέπει να γίνονται δημόσια έργα και δημόσιες υποδομές και ιδιωτικά έργα. Θα πάρουμε ένα ακόμη βραβείο Νόμπελ σ’ αυτό και τα παραδείγματα θα τα πούμε αμέσως τώρα.
Πρώτο βραβείο παίρνει ο Ε-65. Δημοπρατήθηκε ένας αυτοκινητόδρομος, ανεξάρτητα αν συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς με τον τρόπο που δημοπρατήθηκε, στη συνέχεια αναθεωρήθηκε αυτή η σύμβαση και εξαιρέθηκε η αρχή και το τέλος του αυτοκινητόδρομου. Δεν υπάρχει αυτό πουθενά. Δεν υπάρχει πουθενά στον πλανήτη.
Δεν είναι το έγκλημα ότι αφαιρέθηκε ανορθολογικά η αρχή και το τέλος του αυτοκινητόδρομου. Είναι ότι προβλέφθηκαν νέες εγκρίσεις, ώστε στην ίδια σύμβαση, να εκκινήσει η αρχή και το τέλος του αυτοκινητόδρομου, άρα, όχι με τις τότε συνθήκες και με τους τότε ευρωπαϊκούς κανονισμούς στη νομοθεσία, αλλά με το τώρα.
Και ευτυχώς, έχουμε το στελεχιακό δυναμικό στο Υπουργείο που τεκμηρίωσε με απόλυτη ακρίβεια, σύμφωνα με αυτά που ζητά και η Ευρωπαϊκή Τράπεζα και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και τον επόμενο μήνα, ή τέλος πάντων μέχρι το τέλος του χρόνου, ξεπερνάμε τις γραφειοκρατικές διαδικασίες της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, ξεκινάει το νότιο τμήμα του Ε-65 και μέσα στην επόμενη χρονιά θα ξεκινήσει και θα έχουμε και χρηματοδότηση από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα για το βόρειο τμήμα του Ε-65. Και καταλαβαίνετε όλοι τις θετικές συνέπειες και για την υποδομή και για την απασχόληση και για την ανεργία στην περιοχή.
Δεύτερο Νόμπελ, μπορεί να πάρει και πρώτο, είναι τα 60 χρόνια που έκανε η χώρα να φτιάξει τα Τέμπη στην Αθηνών- Θεσσαλονίκης. Εκεί όμως είναι ένα πολύ θλιβερό Νόμπελ, γιατί χιλιάδες συμπολίτες μας όλα αυτά τα χρόνια έχουν χάσει τη ζωή τους, έχουν χάσει τους ανθρώπους τους. Δε θ’ αναφερθώ στα σιδηροδρομικά έργα της περιοχής, είναι να κλαις, δε θ’ αναφερθώ στην αντιπλημμυρική προστασία, τα ζήσαμε στη Σκόπελο με την άναρχη χωροταξία, τα ζήσαμε στα Τρίκαλα.
Όντως τρέχουμε, όπου γίνονται καταστροφές, αλλά το θέμα δεν είναι να τρέχουμε γρήγορα και να μας λένε και μπράβο για τη γέφυρα στα Τρίκαλα που έπεσε και θα τη φτιάξουμε. Έπρεπε να έχει συντηρηθεί, να έχουμε κερδίσει τα λεφτά των εκατοντάδων δισεκατομμυρίων αποζημιώσεων που δίναμε όλα αυτά τα χρόνια, και να μας επιτρέπεται να έχουμε τους όρους να κάνουμε τέτοιες υποδομές.
Και βέβαια, είχαμε επίσης πρόβλημα έλλειψης δημοκρατικών διαδικασιών, για τη διαμόρφωση αυτού του σχεδίου ανάπτυξης, παραγωγικής ανασυγκρότησης και υποδομών στη χώρα. Υπήρχε σκοπιμότητα, γιατί μέσα απ’ αυτό εξυπηρετούνταν συγκεκριμένα συμφέροντα, αναπτύσσονταν συγκεκριμένα συμφέροντα, έμεναν οι κοινωνίες και οι πολίτες σε ομηρία και επομένως οι Βουλευτές, οι υπουργοί έταζαν στην τοπική κοινωνία έναν δρόμο σ’ έναν οικισμό για να αναπαράξουν τον παλαιοκομματισμό και το παλαιοκομματικό σύστημα.
Πιστεύω λοιπόν ότι εδώ πρέπει να συζητήσουμε σε μια άλλη λογική, σε μια άλλη κατεύθυνση για να ξεπεράσουμε το παλιό, να ξεπεράσουμε τον παλαιοκομματισμό, να ξεπεράσουμε τις ψευδεπίγραφες επιθέσεις, είτε αυτές έχουν τοπικιστικό χαρακτήρα –παρακολούθησα ας πούμε μια συζήτηση τελευταία, θα κάνουμε εμπορευματικό κέντρο στο Βόλο ή στη Λάρισα; Είναι μεγάλο « δίλημμα».
Προφανώς θα κάνουμε εμπορευματικό κέντρο στο Βόλο αντίστοιχο μ’ αυτό που αναλογεί σ’ ένα λιμάνι και στη Λάρισα, σε αυτό που αντιστοιχεί στην πρωτογενή παραγωγή που κάνουμε. Αλλά δεν είναι θέμα τοπικιστικής κόντρας. Βλέπουμε αντιθέσεις συντεχνιακές και κρατικές, βλέπουμε αντιθέσεις άλλου είδους, αν ο Περιφερειάρχης ή ο Δήμαρχος είναι σε άλλο πολιτικό χώρο από αυτόν που είναι η κυβέρνηση και πιστεύω ότι ευτυχώς, τα έχουμε ξεπεράσει αυτά.
Η Θεσσαλία είναι ένα τέτοιο παράδειγμα και μπορούν τα διαφορετικά επίπεδα της Διοίκησης να συνεργάζονται πραγματικά για να έχουν ένα πολύ καλό συντονισμό. Επειδή η Θεσσαλία έχει τους συγκεκριμένους ανθρώπους, έχει κατορθώσει και σε πολιτικό επίπεδο να έχει μία άλλη λογική, μια προοδευτική κατεύθυνση ιστορικά, να έχει συνεισφέρει σε όλο τον ελληνικό λαό και παραγωγικά και σε διαδικασίες και σε ιστορία.
Πρέπει λοιπόν να διαμορφώσουμε όλα αυτά που είπα, σ’ ένα σχέδιο. Πρέπει αυτό το σχέδιο να το διαμορφώσουμε μαζί. Και ο στόχος είναι να είμαστε όλοι ενήμεροι, να έχουμε το ίδιο επίπεδο ενημέρωσης, τον ίδιο βαθμό ενημέρωσης για το πώς γίνονται τα έργα, οι υποδομές, ποιες είναι οι επιλογές και να αποφασίσουμε μαζί την ιεράρχησή τους.
Γιατί δυστυχώς αγαπητοί φίλοι και φίλες, δεν έχουμε άπειρους οικονομικούς πόρους. Έχουμε λίγους οικονομικούς πόρους. Έχουμε ένα νέο προγραμματικό πλαίσιο κουτσουρεμένο, είμαστε χώρα σε κρίση, άρα το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων δυστυχώς δεν είναι υψηλό, έχει ανέβει τα δυο τελευταία χρόνια, αλλά δεν είναι αυτό που μας επιτρέπει να κάνουμε όποιο έργο θέλουμε.
Άρα, η ιεράρχηση των έργων είναι πολύ κρίσιμη. Το ποιο έργο θα επιλέξουμε για να εξυπηρετήσει την παραγωγική ανασυγκρότηση είναι πολύ κρίσιμο για να σταθούμε στα πόδια μας. Και σ’ αυτό πρέπει να συμμετέχει η ελληνική κοινωνία. Πρέπει να μπει στο δίλημμα ο πολίτης, αν πρέπει να γίνει ένας κλειστός αγωγός άρδευσης του κάμπου η τρεις δρόμοι σε οικισμούς.
Αυτό θα το περάσουμε μαζί. Αυτό το δίλημμα θα το περάσουμε μαζί. Δε θα πάμε στη λογική να πάμε στον υπουργό και όποιος έχει καλύτερο «κονέ» να περάσει το έργο του. Και γι’ αυτό είμαστε εδώ. Δε μπορεί λοιπόν, όσο φωτισμένη και να είναι η πολιτική ηγεσία και όσο φωτισμένη πολιτική ηγεσία να έχει ένας τόπος, να παίρνει αποφάσεις σε κάποια κλειστά γραφεία στην Αθήνα χωρίς να ιεραρχεί και να διαμορφώνει αυτό το σχέδιο με τις τοπικές κοινωνίες, με τις ανάγκες που έχουν και βέβαια με τα πλεονεκτήματα που πρέπει να έχει κάθε περιοχή.
Πιστεύω ότι αυτό πρέπει να κάνουμε σήμερα, αυτή είναι η πολιτική, αυτός είναι ο δρόμος που πρέπει να κινηθούμε.
Θα μπορούσε κάποιος, έμπειροι είσαστε όλοι στην αίθουσα, κι εμείς και άλλοι, να συνεχίσουμε στην ίδια λογική. Δηλαδή να έρθουμε και να πούμε ότι θα τα κάνουμε όλα, τα εξαγγέλλουμε όλα. Να κοροϊδέψουμε τους πολίτες για μια ακόμη φορά, να λαϊκίσουμε με το γνωστό τρόπο και στο τέλος ν’ αναπαράξουμε και δήθεν αντιθέσεις και κόντρες και να προχωρήσουμε.
Η χώρα μας λοιπόν είναι σε κρίση και για να την ξεπεράσουμε αυτή την κρίση, την πολύπλευρη κρίση, πρέπει προφανώς να πάμε σε μια άλλη λειτουργία. Πρέπει λοιπόν να ενημερωθούν όλοι, ότι για να κάνουμε έργα υποδομής, πρέπει να δανειστούμε. Και αυτοί που μας δανείζουν, δεν κάθονται να σκεφτούν τις κοινωνικές ανάγκες. Αυτοί που μας δανείζουν, κάθονται με χαρτί και με μολύβι και βλέπουν τη μελέτη βιωσιμότητας ενός έργου υποδομής.
Δηλαδή αν αυτό το έργο «βγαίνει» τεχνοοικονομικά ή όχι. Αυτό πρέπει να το ξέρουν οι πολίτες. Αν τα έργα στο στρατηγικό σχεδιασμό που έχουμε είναι βιώσιμα, θα χρηματοδοτηθούν. Αν δεν είναι, θα πρέπει να βρούμε εθνικούς πόρους για να τα χρηματοδοτήσουμε σε δεύτερη φάση. Όποιος έρχεται στη λογική να πει «αφήνετε το δρόμο ενός οικισμού», προφανώς στεναχωριόμαστε όλοι που τον αφήνουμε, γιατί είναι κοινωνική ανάγκη, μαζί του είμαι κι εγώ, αλλά πρέπει ν’ ανατρέψουμε το διεθνές καπιταλιστικό τραπεζικό σύστημα που σκέφτεται και χρηματοδοτεί μ’ αυτό τον τρόπο και την ευρωπαϊκή πολιτική που δομήθηκε από τις δυνάμεις του παλαιοκομματισμού τις προηγούμενες δεκαετίες.
Μέχρι να το κάνουμε αυτό, πρέπει εδώ να ξέρουμε όλοι πώς χρηματοδοτούνται τα έργα. Και να λέμε αλήθεια. Δεν πρέπει λοιπόν να παραμυθιάζουμε τον πολίτη, πρέπει να «βγάζουμε στη σέντρα» να το πω διαφορετικά, τους πολιτικάντηδες που τα τάζουν όλα και ας ξέρουμε ότι πολλοί συμπολίτες μας θα δυσαρεστηθούν. Αλλά να ξέρουν.
Είπε η Ελενα (Κουντουρά) πριν για το αεροδρόμιο της Πάρου. Έγινε έτσι ακριβώς όπως το είπε. Τί ξέχασε να πει: Ξέχασε να πει ότι το αεροδρόμιο της Πάρου δεν έγινε μ’ ένα ευρώ από το Ελληνικό Δημόσιο, έγινε με δωρεά. Και έγινε δωρεά από εταιρείες. Κι έγινε με δωρεά από εταιρείες που θα κέρδιζαν απ’ αυτή την υποδομή. Οι ξενοδόχοι της Μαγνησίας είναι εδώ; Γιατί είχαμε κάνει αντίστοιχη κουβέντα για το αεροδρόμιο της Αγχιάλου και χαθήκατε. Να τα πούμε όποτε θέλετε.
Δηλαδή οι επιχειρήσεις που κερδίζουν από συγκεκριμένες υποδομές, πρέπει να βοηθήσουν στον καιρό της κρίσης την ανάπτυξη, -πόσο μάλλον αν αυτή η υποδομή είναι ολοκληρωμένη-, τη λειτουργία αυτής της υποδομής για να έχει τα αποτελέσματα που θέλουμε. Είναι πάρα πολλά αυτά που έχουμε να πούμε και να συζητήσουμε, θα προσπαθήσω να περιοριστώ γιατί εσάς πρέπει ν’ ακούσουμε.
Και βέβαια πρέπει να δούμε και τα συγχρηματοδοτούμενα, τους υπόλοιπους πόρους, τις υπόλοιπες υποδομές. Θα ήθελα να δεσμευτώ σε μερικά πράγματα, σε μερικές υποδομές που ήδη έχουν ενταχθεί, έχουν αποφασισθεί και είναι σε διαβούλευση, με τις τοπικές κοινωνίες. Όχι στη λογική του να εξαγγείλουμε αυτά τα έργα και να κερδίσουμε πολιτικά και πρόχειρα αλλά να δεσμευτούμε, να κοιτάξετε την αποτελεσματικότητα, τη διαφάνεια και το κόστος αυτών των έργων που έχουμε συναποφασίσει.
Πρέπει ν’ αλλάξουμε όλοι μας, κι εμείς κι εσείς, και η κοινωνία, οι Δήμαρχοι, οι Περιφερειάρχες, νοοτροπία. Δεν είναι εύκολο. Πρέπει οι τουριστικές επιχειρήσεις από ένα μέγεθος και πάνω σε τέτοιες υποδομές να εισφέρουν. Στο αεροδρόμιο της Κρήτης, πάλι με δωρεές για τα 6 χρόνια μέχρι να γίνει το Καστέλι, στο παλιό αεροδρόμιο, έχουμε πλήρη ανακατασκευή του αεροδρόμιου και 3.500 τετραγωνικά μέτρα επέκταση. Δεν είναι κακό αυτό.
Κάποιες επιχειρήσεις θα κερδίσουν απ’ αυτό, πολλά λεφτά. Πρέπει να μάθουν να εισφέρουν ένα μέρος των κερδών.
Να δεσμευτούμε λοιπόν για τον Ε-65, που είναι ντροπή για τα δημόσια έργα και τις δημόσιες υποδομές της χώρας, για το νότιο και το βόρειο τμήμα, μαζί με τον Περιφερειάρχη να δεσμευτούμε για την ολοκλήρωση του έργου της Κάρλας μετά από τόσα χρόνια, να δεσμευτούμε για τα σιδηροδρομικά έργα της περιοχής και κυρίως για το τμήμα Παλαιοφάρσαλα – Καλαμπάκα αλλά και για το τμήμα Λάρισα – Βόλος.
Επιτέλους να βγει η σιδηροδρομική γραμμή έξω από τα σπίτια του κόσμου στη Νέα Ιωνία. Αυτά τα έργα θα δημοπρατηθούν μέσα στη χρονιά ή το πολύ – πολύ το Γενάρη του ’18.
Να δεσμευτούμε για την ωρίμανση πολλών έργων.
Ήθελα να πω, μια και είπαμε τώρα για τη Μαγνησία και το Βόλο. Στα φοβερά παραδείγματα του πώς δημιουργήθηκαν οι υποδομές, υπάρχει χιονοδρομικό κέντρο στο Πήλιο, το ξέρετε, είναι τραγικό ότι η πίστα του χιονοδρομικού κέντρου είναι μέρος του οδικού δικτύου. Αυτό είναι για φωτογράφηση, πραγματικά. Δηλαδή θα είναι το πρώτο παράδειγμα στην κοινή έκδοση που θα κάνουμε, για το πώς δε θα γίνονται τα έργα.
Θέλω να πω, για τμήματα, – που είναι σημαντικά και για τον τουρισμό, αλλά και για την πρωτογενή παραγωγή, – του οδικού δικτύου, όπως είναι το Μουζάκι μέχρι τη Λίμνη Πλαστήρα, η παράκαμψη της Αγριάς, για αντιπλημμυρικά και αρδευτικά έργα, για τα έργα διευθέτησης του ρέματος της Παιδόπολης, για τα αρδευτικά δίκτυα του φράγματος Σταυρωπού, για την κατασκευή αντιπλημμυρικών έργων του Σοφαδίτη στην Καρδίτσα και βέβαια για την επικαιροποίηση και την ένταξη πολλών μελετών, αρδευτικών και γεωλογικών έργων.
Αυτά θεωρώ πραγματικά, αξίζουν τον κόπο να τα δούμε και πολλά άλλα, είναι μεγάλη η λίστα, δε θέλω να σας ταλαιπωρήσω, θα τα δείτε άλλωστε, υπογράφηκε το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων.
Πρέπει κατά τη γνώμη μου, να το ξαναπώ, η σχέση που θα έχουμε με τους πολίτες, με την τοπική κοινωνία για το σχεδιασμό που πρέπει να κάνουμε, να είναι άλλη. Η Θεσσαλία μπορεί να παίξει έναν πολύ σημαντικό ίσως τον πιο σημαντικό ρόλο στην παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας και πιστεύω ότι δε θα κουραστούμε να το λέμε όλοι μας, ότι τα έργα δεν ανήκουν σε κανέναν Υπουργό, σε καμία κυβέρνηση, σε κανένα Περιφερειάρχη ή Δήμαρχο.
Τα έργα ανήκουν μόνο σ’ αυτόν που τα πληρώνει κι αυτός είναι ο ελληνικός λαός. Επομένως μαζί με τον ελληνικό λαό, τις υγιείς παραγωγικές δυνάμεις και την Τοπική Αυτοδιοίκηση πρέπει να γίνεται ο σχεδιασμός και η ιεράρχηση των έργων υποδομής που θα γίνονται στη χώρα.
Σας ευχαριστώ πολύ.
