Να κρατήσουμε ζωντανή την ιστορία της χώρας μας!
Ζωντανή και κυρίως αληθινή.
Το χρωστάμε στα παιδιά που θα ‘ρθουνε, για να την παραδώσουν στους επόμενους.
Για να γνωρίζουν πόσο κρίσιμη, σημαντική, ταυτοτική και καθοριστική είναι η πλευρά της ιστορίας που ο καθένας στέκεται.
Το χρωστάμε, βαθιά, στα παιδιά που έφυγαν δίνοντας τον ωραίο αγώνα για Ελευθερία και Δημοκρατία, στους τραυματίες και τους νεκρούς του Πολυτεχνείου, που χτυπήθηκαν από τις σφαίρες έχοντας για μοναδικό τους όπλο τα οράματα, τα ιδανικά και τις ιδέες τους, που έδωσαν τη ζωή τους για ΨΩΜΙ – ΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, για τη Δημοκρατία στη χώρα μας.
Το χρωστάμε σε όσους αγωνίστηκαν, βασανίστηκαν, κυνηγήθηκαν, πρόσφεραν τη νιότη τους στη δημοκρατία και το δίκιο, για να τους κατηγορούν ότι έκαναν καριέρες όσοι θεωρούν τα πολιτικά αξιώματα κληρονομικό τους δικαίωμα.
Αυτοί που σκοτώθηκαν το Νοέμβρη του ’73 είναι οι πολύτιμες και φωτεινές εγγραφές της σύγχρονης ιστορίας μας.
Έχει επιχειρηθεί συστηματικά να αμφισβητηθούν οι νεκροί του Πολυτεχνείου. Από όσους έχουν επιλέξει να σταθούν στη σκοτεινή πλευρά της Ιστορίας. Εκεί οφείλουμε να τους κρατήσουμε, στη δημόσια χλεύη και απαξία.
Τους γνωρίζετε και τους γνωρίζουμε …
Κάποιοι από αυτούς στελέχη, Υπουργοί και Πρόεδροι της Νέας Δημοκρατίας, άλλοι ενεργοί ακόμη και σήμερα, άλλοι λιγότερο και άλλοι που έφυγαν από τη ζωή, φροντίζοντας, δίχως καμία ντροπή, φανερά και δημόσια να αρνηθούν την ιστορική αλήθεια, μιας και κατεδάφιζε το δημοκρατικό μανδύα συνεύρεσης και συγκατοίκησης με την ακροδεξιά.
Δίνοντας τα ονόματα των νεκρών του Πολυτεχνείου, από το πρωτότυπο έγγραφο της Υπηρεσίας Πληροφοριών της Υποδιεύθυνσης Γενικής Ασφάλειας Αθηνών της εποχής, αισθάνομαι πως αποδίδω την ελάχιστη τιμή που τους πρέπει, την ευγνωμοσύνη που αισθανόμαστε για τη θυσία τους, το χρέος να κρατήσουμε ζωντανή και κυρίως αληθινή την ιστορία μας.
Ο αγώνας για τη Δημοκρατία είναι διαρκής και -δυστυχώς- επίκαιρος.
